Dag 24: Happy day in Koh Lipe!!!

Het relaxte eiland leven kan ons wel bekoren. Na 3 dagen zijn we best wel geacclimatiseerd en doen we alles op ons gemak. Het was weer bewolkt en had behoorlijk geregend vannacht. 

Rustig wakker worden om vervolgens letterlijk wakker te zijn door de koude douche. De was bij elkaar gezocht en op pad. De dame bij de was stond meteen op. Rustig, rustig je zit lekker te eten. Ze zijn hier allemaal behulpzaam en zeggen gedag op de echte eilandbewoners na denken we. Sommige van de van origine bewoners vinden het niet leuk dat hun land is afgenomen voor het toerisme. Vroeger woonde hier de zee zigeuners in hutjes op het water.

Doorgelopen een een heerlijke bak koffie te scoren. De espresso machines zijn hier soms goed vertegenwoordigd. Alleen de ontbijtkaart, nee. We besloten bij hetzelfde tentje als paar dagen geleden te gaan eten. Fried Rice voor mij en Jeroen koos de Tuna baguette. Ondertussen kwam de zon door en volgens het internet trekt het vanmiddag helemaal open. Het is benauwd en het zweet staat op je voorhoofd. Maar we klagen niet. Immers: “Life is beter in Flipflops”.

Via Pattaya Beach een rondje gelopen. Je loopt dan door de bewoonde wereld zeg maar. Het blijft ons verbazen hoe mensen hier wonen. Simpel en (volgens ons) gelukkig. Nog even een Australisch echtpaar op weg geholpen. Zo klein eiland, je verdwaald makkelijk haha. Ijs in de koelbox en het relaxen begint weer van vooraf aan. 

Bij Castaway de bar, even gevraagd hoe het zat met eb en vloed. Omdat op respectievelijk het laagste en hoogste punt de stroming het minst is. We waren te laat. Mmm, ... dan maar snorkeltour voor morgen. Even informeren bij de duikschool binnen. Die had alleen ons. Oké, dan maar privé Tour. 

Spullen gepakt en voor ons huisje op het strand gaan liggen. Er lopen hier krabbetjes en we zagen een hele klein heremiet kreeftje. Snorkelen. Veel vis. Wederom nemo. Mooi, vooral als de zon doorkwam. Toen ik terug zwom dacht ik wat een mooie schelp die ineens bewoog. Een hele grote hermiet kreeft. 

Er liepen een stuk of 6 jongetjes langs onze spullen en ook die van de buren. Vanaf het water leek het of ze op dievenpad waren haha. Ze klommen naar boven en ik zag ze onder ons huisje verdwijnen. Jeroen was op weg om koud drinken te pakken en melde dat ze via de wc naar binnen wilden. Nee, ze waren opzoek naar heremiet kreeftjes. Ineens gooit er een zakje naar me en inderdaad, genoeg voor een avondmaaltje. En vervolgens  kregen ik steeds de zelfde zin te horen. Maar wat bedoelde ze? Een was zo slim om te wijzen ... ze wilde wel een koekje. En net als op de markt en in de souvenirs winkels: onderhandelen. Hij wilde er 4 maar kreeg er 1. Ondertussen lag mijn fantablikje 50 meter verderop. Ik denk dat deze weer is weggegooid toen die kleine erachter kwam dat de fanta op was. Verderop nog even wat inktvis gegeten en nu lekker op het balkon.

We besloten bij een klein tentje langs de weg te gaan eten. Geen Engels maar de curry was besteld. Er kwam een groep aangelopen en die gingen aan tafel naastbijgelegen zitten. Kennelijk was hun komst aangekondigd want binnen no time stonden er borden krab, gamba op tafel. Ze zagen ons kijken en ik zei: “Good ... !!!”. Op een gegeven moment maakt ze een bordje met 2 krabben en 2 gamba’s. Die waren voor ons. “Welcome to Thailand!!!”. Oké, maar dat hoeft toch niet, dus wel. 

Malai (of haar nickname Teng) begon ons uit te leggen hoe je die krab moet eten. Mensen die mij kennen weten dat ik gek op krab ben, dus ja ik was in mijn element. Ik ken wel Alaska krab en andere maar deze hele krab ontleden was voor mij de eerste keer. Erg lekker, maar heel weinig vlees. De zus van Teng, liet zien hoe je evt met je tanden de scharen op kreeg. Toen we 2 grote Leo beer voor hun op tafel zetten waren hun weer verbaasd. Oma vond dat niet erg. Die had best de vaart er in met het bier.

Teng heeft 10 jaar gewerkt voor de sultan van Brunei. Heeft de hele wereld gezien en is in Brunei haar Oostenrijkse man tegen het lijf gelopen. Hij is te oud om te reizen. Dus was ze op vakantie met de familieleden die niet hoefde te werken. Haar moeder, broer, zus, schoonzus en de kinderen van haar andere zus. 

Ze was echt zo aardig en erg gecharmeerd van ons. En we moesten blijven zitten want haar zus en broer waren jarig in oktober en ze had een taart meegenomen maar dat wist haar zus niet. Ondertussen kwamen er vragen van haar broer en Teng vertaalde alles. Toen de taart kwam moesten we meezingen. Ik melde dat ik afgelopen zondag jarig was. Oké ..... dus opnieuw zingen want oktober is een mooie maand. Dat zingen, oké, maar ik moest  ook de taart aansnijden en uitdelen. Poi, het meisje, kwam terug. Oma zei of ik een kleiner stukje wilde afsnijden want die ander was te groot en gevallen. Oma zelf wilde ook een klein stukje want ze had diabetes. Alleen als niemand keek nam ze nog een stukje.

Een aangename ontmoeting en we waren sway, of hoe je het ook schrijft, mensen. Afhankelijk van de manier van uitspreken betekent het mooi of niet goed. We namen afscheid niet voordat Teng zich had verzekerd dat we waren geconnect via Facebook. Aparte ervaring.

Nog even langs Corner bar en Jeroen speelde Jackpot met de barman om een biertje. Meer geluk denk ik dan wijsheid maar de tweede poging was raak. Biertje in de pocket.

Met bliksem en onweer teruggelopen naar het huisje. We namen de korte route en zo laag als het water stond toen we weggingen zo hoog staat het nu. Denk je zand vrij te zijn kom je weer met natte zand voeten thuis. Ach, dat is het Strandleven !!!

Groetjes en fijn weekend,

Jeroen en Nicole